Sakramentalia to znaki święte, które z pewnym podobieństwem do sakramentów oznaczają skutki, przede wszystkim duchowe, a osiągają je przez modlitwę Kościoła.
Ustanowione przez Kościół sakramentalia to znaki święte dla określonej posługi. Oznaczają one skutki duchowe, działające nie na wzór magiczny, ale pomocniczy, uzdatniając nas do przyjęcia łaski. To szeroka gama „narzędzi duchowych”: należy do nich i egzorcyzm, i pokropienie wodą święconą; noszenie medalików oraz błogosławienie miejsc, posiłków, osób.
Wielką pomocą w zwalczaniu skutków działania demonicznego na ludzi i miejsca są sakramentalia w postaci wody, oleju i soli egzorcyzmowanej. Egzorcyzmu wody, soli i oleju może dokonać każdy ksiądz.
Błogosławieństwa ustanowione przez Kościół są widzialnymi znakami, przez które „wyraża się i w sposób właściwy poszczególnym znakom urzeczywistnia” uświęcenie ludzi w Chrystusie oraz uwielbienie Boga, które stanowią cel, do jakiego zmierzają wszystkie inne dzieła Kościoła.
Moc Krzyża Świętego jest historyczną prawdą a zarazem dogmatem naszej religii. Skoro do tego znaku rzadko się uciekamy, nie możemy doznać zeń żadnej pomocy, ale jedynie przypisać sobie słabą wiarę.
Pamiętajmy, że różaniec – jak to napisał św. o. Maksymilian Maria Kolbe – jest „strzelaniem do szatana”. Z różańcem są też związane obietnice Matki Bożej dane błogosławionemu Alanowi de la Roche. Obietnice mówią o skutkach duchowych dla wszystkich tych, którzy rozważają tajemnice Pisma Świętego opisane w modlitwie różańcowej.
Na prywatnej audiencji dla Polaków Jan Paweł II pochwalił Ruch za to, że wszyscy (także świeccy, na wieczernikach – chórem) mówią egzorcyzm Leona XIII, zaczynający się od modlitwy do św. Michała Archanioła. Po chwili jednak wyjął z kieszeni swój różaniec i pokazując obecnym powiedział: „Ale przecież to jest egzorcyzm przeciwko wszystkim złym duchom, dostępny także dla świeckich!” Widząc zaskoczenie na twarzach, dodał: „Żebyście nie mieli wątpliwości, to ja w tej chwili nadaję Różańcowi moc egzorcyzmu”.
Słowo „szkaplerz” oznacza z łac. szatę okrywającą plecy i piersi. Szkaplerz karmelitański składa się z dwóch prostokątnych kawałków brązowego sukna z naszytymi wyobrażeniami Matki Bożej na jednej części oraz Najświętszego Serca Pana Jezusa na drugiej. Połączone są one ze sobą tasiemkami tak, że jedna część znajduje się z przodu, a druga z tyłu klatki piersiowej. Szkaplerz jest noszony również w postaci medalika.
To najsłynniejszy medalik świata, przedstawiony przez Matkę Bożą św. Katarzynie Labouré w 1830 roku. Matka Boża zlecając wybicie medalu dałą obietnicę, że „Wszystkie osoby, które go nosić będą na szyi, otrzymają wielkie łaski.