XIX Sobór Powszechny Trydencki
Sesja V (1546) – Dekret o grzechu pierworodnym
46 787 1510
Aby wiara nasza katolicka, "bez której nic można podobać się Bogu" [Hbr 11, 6], oczyszczona z błędów pozostała w swej prawości cała i nienaruszona i żeby lud chrześcijański nie "był unoszony każdym podmuchem jakiejś opinii" [Ef 4, 14] – gdy ów starodawny wąż, odwieczny wróg rodzaju ludzkiego, wśród licznego zła, którym trapiony jest Kościół Boży w naszych czasach. rozniecił nie tylko nowe, lecz także stare waśnie również o grzechu pierworodnym i jego środku zaradczym – święty, ekumeniczny i powszechny Sobór Trydencki, zgromadzony prawnie w Duchu Świętym, pod przewodnictwem trzech Legatów Stolicy Apostolskiej, pragnąc przyczynić się tak do powrotu zbłąkanych, jak i do umocnienia chwiejących się, idąc za świadectwami Pisma św., świętych Ojców i uznanych Soborów, za przekonaniem i zgodą samego Kościoła taką naukę o grzechu pierworodnym ustanawia, wyznaje i wyjaśnia.
46a 788 1511
Kan. 1. Jeśli ktoś nie wierzy, że pierwszy człowiek Adam, kiedy przekroczył w raju nakaz Boży, zaraz stracił świętość i sprawiedliwość, którą został obdarzony, i przez to przestępstwo ściągnął na siebie gniew i oburzenie Boże, a dlatego także i śmierć, którą Bóg mu poprzednio zagroził, razem zaś ze śmiercią niewolę pod władzą tego, który potem "miał władzę śmierci, to jest diabła" [Hbr 2, 14], i przez winę tego przestępstwa cały Adam co do ciała i co do duszy zmienił się na gorsze – niech będzie wyłączony ze społeczności wiernych.
