Mam na imię Ines, mam 26 lat. Chciałabym się z wszystkimi podzielić tym, jak Bóg się nade mną zlitował i pokazał swoje Miłosierdzie wyciągając do mnie pomocną dłoń.
Pochodzę z dobrej rodziny, ale trochę w życiu się zatraciła poprzez to że popełniała ciężkie grzechy. Pewnie nie zawsze byli świadomi tego co robili, ale niestety w ten sposób zaprosili szatana do swego życia. Przede wszystkim każdemu kto to czyta pragnę uświadomić, że uprawianie wróżbiarstwa, bioenergoterapii, różnego rodzaju form okultyzmu oraz korzystanie z takich usług itd.(którymi karmione są już nawet dzieci poprzez różnego rodzaju książki, gry itd.) jest grzechem przeciwko pierwszemu przykazaniu Bożemu i może doprowadzić do dręczenia demonicznego, a tym samym do wyniszczenie nas i wszystkiego co wokół mamy. Pragnę również zaznaczyć, że skutki naszego życia mogą odczuwać nasze dzieci, wnuki, prawnuki itd. O tym napisane jest również w Piśmie Św.–
„JA JESTEM PAN BÓG TWÓJ KTÓRY CIĘ WYWIÓDŁ Z ZIEMI EGIPSKIEJ, Z DOMU NIEWOLI.
Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie!
Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i przestrzegają moich przykazań.”(WJ 20)
To w jaki sposób moja rodzina (mam na myśli rodziców, dziadków, pradziadków) postępowała, mogło się przyczynić do tego, że od małego dziecka szatan mi towarzyszył. Jako dziecko nie rozumiałam do końca co się dzieje, ale czasem było mi naprawdę ciężko. Okres podstawówki i początki gimnazjum był dla mnie okresem głębokiej wiary- codziennie modliłam się, w szkole bardzo często mówiłam na temat Pana Boga, chodziłam do kościoła. W tym okresie odczuwałam silnie działanie złego ducha, ale wtedy jeszcze nie wiedziałam, że działania te pochodziły od diabła. Myślałam, że te wewnętrzne cierpienia muszą tak po prostu być i tyle. Z czasem wraz z dojrzewaniem zmieniałam się i schodziłam powoli na złą ścieżkę. Szatan pracował nade mną, innymi słowy urabiał mnie, a ja oddawałam się mu nieświadomie i otwierałam furtki do siebie.
Taką furtkę otworzyłam pod koniec pierwszej klasy gimnazjum na dwudziestominutowej przerwie poprzedzającej bardzo ważny końcowo roczny sprawdzian z chemii. Ja i koleżanka bardzo bałyśmy się tego sprawdzianu, więc usiadłyśmy pod klasą i zaczęłyśmy się głęboko modlić do Pana Boga aby test się nie odbył. W trakcie modlitwy przyszło mi do głowy, żeby pomodlić się do szatana -tak też zrobiłyśmy. Zadzwonił dzwonek, Pani przyszła i nie potrafiła otworzyć drzwi do sali. Z koleżanką popatrzyłyśmy się na siebie z niedowierzaniem. Nauczycielka poszła po klucz do innej klasy i tam już weszliśmy, ale nagle przez radio węzeł zostało zwołane zebranie dla trójek klasowych. Jako przewodnicząca klasy poszłam na to zebranie a podczas niego okazało się że w męskiej ubikacji jakiś chłopak rozbił pisuar. Zebranie dość długo trwało i pani z chemii przełożyła test na inny dzień.
A więc nietrudno zauważyć, że nasze prośby spełniły się i nietrudno zauważyć, że stało się to poprzez działanie zła. Po tym całym zdarzeniu przypominam sobie, że nastał pozorny spokój wewnętrzny tak jakby wszystkie cierpienia nagle zniknęły, ale jestem teraz już pewna, że to było podchwytliwe działanie szatana. Żyłam sobie dalej w przekonaniu, że to był po prostu zbieg okoliczności. Czym byłam starsza tym bardziej oddalałam się od Pana Boga przestałam chodzić co niedziele do Kościoła– bywałam tam czasem, przestałam się modlić, uważałam że Kościół to tylko instytucja, a spowiedź i komunia oraz wszelkie inne sakramenty to tylko bzdura- taka tam tradycja którą człowiek wymyślił.
Ogólnie mówiąc spaczyłam sobie wizerunek Pana Boga, przestałam wierzyć w szatana, a wszystkie nauki które głosił Kościół stawały się dla mnie sprzeczne ze sobą. Tym samym przestałam się spowiadać, uważałam, że przecież mogę się sama przed Panem Bogiem wyspowiadać, ale i tak nigdy tego nie czyniłam. Jak już szłam do spowiedzi albo Komunii z musu, to była ona z mojej strony świętokradzka – strasznie ciężki grzech. I tak przez wiele lat tkwiłam w ciężkich grzechach, nie tylko w tych które powyżej wymieniłam, ale również w innych. Poprzez życie w tych grzechach, świadomie bądź nie zapraszamy szatana do siebie. Grzech jest następną furtką którą otworzyłam tak naprawdę na oścież. Jak wyszłam za mąż, stopniowo, nieświadomie pogarszałam mój stan duchowy. W trakcie mojego małżeństwa wiele złych uczynków popełniłam, często krzywdziłam nie tylko męża ale i innych,żyłam w grzechu oraz przyczyniałam się do grzechów innych itd..
Doszłam do takiego stanu, że nie dawałam sobie rady ze sobą, zaczęłam mieć codziennie myśli samobójcze, ataki gniewu niekontrolowanego, nie widziałam w ogóle sensu w życiu choć nie miałam powodu bo przecież z punktu widzenia osób trzecich miałam super życie– dobrego wierzącego i praktykującego męża, zdrowe dziecko, zero powodów do stresu itd. Z biegiem czasu zaczęłam rozumieć, że dłużej tak nie może być i starałam się pracować nad sobą –powiem że nawet mi to wychodziło. A wychodziło dlatego, ponieważ Pan Bóg mi pomagał ale jeszcze wtedy nie dostrzegałam że to wszystko dzięki Niemu. Zaczynałam panować nad moimi wybuchami złości, ale nadal moje życie nie miało sensu ponieważ nie zaprosiłam do niego Pana Boga. Czym bardziej pracowałam nad sobą tym gorsze cierpienia wewnętrzne odczuwałam .
Około 2 lat temu w nocy miałam straszny koszmar. Śniło mi się że przyszedł do mojego domu szatan. Gdy się obudziłam, a było to około 3 w nocy nie potrafiłam się ruszyć, byłam sparaliżowana, nie potrafiłam nic powiedzieć, czułam tylko obecność kogoś w pokoju a potem w moim ciele, gdy ten stan minął zaczęłam się trząść. Obudziłam mojego męża, opowiedziałam mu wszystko, a on się zaczął modlić i to pomogło. Gdy wstałam rano stwierdziłam, że to był tylko głupi sen. Od tego momentu prawie codziennie miewałam koszmary. W snach przychodzili do mnie zmarli szczególnie ofiary jakiegoś mordu. Często miałam sny prorocze np. że trąba powietrzna u mnie w Kochłowicach przeszła tydzień po tym śnie rzeczywiście tak się stało.
Często opowiadałam te sny mężowi i też zauważył, że się spełniały–żartował czasem że jestem jak wiedźma. Nie braliśmy jednak tego do końca na poważnie po prostu nie wgłębialiśmy się w to. Z czasem śniło mi się prawie codziennie, że mąż mnie zdradza wtedy sobie pomyślałam skoro tamte sny się spełniały to te też muszą być prawdą. I zaczęło się pogarszać między mną a mężem czasami było naprawdę źle. Mogę powiedzieć jedynie tyle że jakby mój mąż nie był taki jaki jest to pewnie już byśmy ze sobą nie byli. Tak właśnie działa szatan zależy mu tylko na tym żeby nas wszystkich zniszczyć bo nas strasznie nienawidzi. Po jakimś czasie zaczęły się problemy zdrowotne na początku tych problemów było jedynie nienaturalne zmęczenie ale to do takiego stopnia że czasami nie potrafiłam normalnie funkcjonować. Wtedy pomyśleliśmy z mężem że to pewnie dlatego że przeprowadziliśmy do drugiego pokoju i chyba musimy spać na żyle wodnej no to poprosiliśmy Bioenergoterapeutę aby określił gdzie te żyły wodne są rozmieszczone i tak też zrobił. Ja wtedy się trochę w duchu śmiałam i do końca nie wierzyłam w to, aż do momentu kiedy, kazał mi usiąść na krześle i zaczął rękami nie dotykając mnie wyzwalać „energię” no i rzeczywiście poczułam coś na głowie to było bardzo nieprzyjemne uczucie i trochę się wystraszyłam. (Więcej na temat bioenergoterapii można znaleźć na tej stronie.
To była kolejna furtka dla szatana. W następnych dniach mój stan fizyczny pogarszał się– zaczęłam mieć straszne problemy z oddychaniem, duszności, ból w klatce piersiowej taki że czasami mnie budził, straszne bóle brzucha, wymioty, no i krwawienie z jelit. Miałam robione wszystkie możliwe badania, od badań morfologicznych aż do kolonoskopii, gastroskopii, prześwietlenia płuc itd. wszystkie wyniki wyszły prawidłowe lekarze nie wiedzieli co mi jest i na koniec stwierdzili że to może mieć podłoże psychiczne i mam się wybrać do psychiatry. Tak też zamierzałam zrobić. Co do stanu duchowego to też było coraz gorzej parę dni po spotkaniu z bioenergoterapeutą nad ranem przebudziłam się i nagle mnie sparaliżowało dokładnie taki sam stan jak po pierwszym koszmarze tylko taka różnica że nie spałam i byłam w pełni świadoma. Wtedy nagle usłyszałam męski głos który wołał mnie po imieniu, barwa tego głosu była anielska, ale powodowała straszny niepokój. Gdy to wszystko ustąpiło nie wiedziałam co o tym myśleć wmawiałam sobie że musiałam na chwile zasnąć i wszystko mi się przyśniło. Od tego momentu moje życie na jakiś czas zamieniło się w totalne piekło zaczęły się dziać nadprzyrodzone rzeczy które i mój mąż dostrzegał . To było straszne już nie potrafiłam spać zdarzało mi się że czasami zasnęłam na chwile to w międzyczasie jakiś koszmar mi się śnił i nagle coś mną szarpało i mnie budziło, pies zaczął się dziwnie zachowywać szczególnie w nocy, były takie momenty że nagle się zrywał z legowiska i zaczął uciekać, wył, czasami siedział i w jedno miejsce się patrzył przez długi czas. Zdarzało się stukanie po ścianie, czasami nagłe huki słyszeliśmy z mężem jakby coś spadało, widziałam cień przechodzący i wiele innych zjawisk które dziennie się powtarzały. Byłam na skraju wytrzymałości jedyna rzecz która mi przychodziła do głowy to się zabić.
Pewnego dnia wyszłam z synem na spacer i załamana weszłam do naszego Sanktuarium uklęknęłam i z płaczem zaczęłam prosić Pana Boga, że jeżeli naprawdę istnieje to niech mi pomoże bo ja już dłużej tak nie mogę. Długo nie musiałam czekać bo za dwa dni pojawiła się osoba która nam a szczególnie mi pomogła– wysłuchując nas i widząc mój stan stwierdziła że wydaje jej się że potrzebuje egzorcysty. Pomogła mi takiego znaleźć i umówiła mnie na spotkanie. Zanim to zrobiła w ten sam dzień poprosiła grupę modlitewną aby się za mnie modliła i chyba rzeczywiście się za mnie modlili bo po pierwsze miałam spokojną noc, a po drugie z samego rana nagle przez głowę przeleciało mi całe życie i moje złe uczynki które do tej pory popełniłam. Wtedy poczułam niesamowitą potrzebę wyspowiadania się, czułam że muszę to zrobić— pragnę zaznaczyć, że wcześniej uważałam to za bzdurę i nie wierzyłam w moc sakramentów, teraz wiem że Pan Bóg mnie wzywał do tego abym się wyspowiadała. To było niesamowite. Nagłe oświecenie. 🙂 Po spowiedzi koszmary się skończyły wszelkie dolegliwości fizyczne również no i zaczęłam normalnie sypiać jedynie sporadycznie się zdarzało, że w nocy działo się coś nadprzyrodzonego. Zaczęłam chodzić na modlitwy do egzorcysty Ojca Gerarda w Panewnikach i było coraz lepiej. Przede wszystkim wróciłam do Pana Boga jak syn marnotrawny, a On obdarowywał i obdarowuje mnie dziennie swymi łaskami i swą miłością którą odczuwam — tego uczucia nie da się opisać i nie da się porównać do niczego co naziemne. To jest coś niesamowitego, skrawek nieba.
Zły duch po raz pierwszy ujawnił się we mnie na mszy o uzdrowienie ducha i ciała w Częstochowie, lecz zanim to się stało w trakcie Mszy miałam wizję Jezusa Miłosiernego był On ogromny w białej szacie i jego promienie wychodzące z serca obejmowały wszystkich zgromadzonych na tym spotkaniu, tam też uwierzyłam że w Komunii Św jest prawdziwie żywy Pan Jezus, wiele rzeczy zrozumiałam, Pan Bóg po prostu mnie oświecał i nauczał. Podczas modlitwy o uwolnienie nagle przestałam panować nad własnym ciałem i głosem słyszałam jak zły duch wył i jęczał. Wtedy przerażona prosiłam w myślach Pana Boga aby mi pomógł i uwolnił, zaraz potem usłyszałam Matkę Boską która mi powiedziała, że jeszcze nie teraz dziecko moje i że mam się nie lękać. Jak przyjechałam z mężem do domu nie wiedziałam do końca co z tym zrobić różne myśli przechodziły mi przez głowę. Mama martwiąc się o mnie stwierdziła, że powinnam iść na konsultację do psychiatry. Pojechałam więc poradzić się do Księdza z mojej parafii u którego miałam spowiedź generalną, który mi bardzo pomagał.
W trakcie rozmowy Ksiądz zaproponował żebyśmy się pomodlili Koronkę do Miłosierdzia Bożego tak też zrobiliśmy i wtedy powtórzyło się to co w Częstochowie, zły duch znów zamanifestował kiedy Ksiądz zakończył Koronkę uspokoiło się, ale zaczął się modlić w myślach czego ja nie wiedziałam i wtedy znów się to powtórzyło, kiedy zakończył, ja znów się uspokoiłam i tak trzy razy rozpoczynał modlitwę i ją przerywał wszystko w myślach i za każdym razem tak samo się ze mną działo. To był dla nas dowód na to, że nie zwariowałam bo przecież nie potrafię czytać w myślach. Lecz dla spokoju mamy postanowiłam wybrać się do psychiatry stwierdziłam że obojętnie jaka będzie diagnoza poddaje się woli Bożej. Tam opowiedziałam wszystko, pani doktor wysłuchała mnie, zadała parę pytań i wstępnie postawiła diagnozę, iż nie widzi u mnie żadnej choroby psychicznej.
Po jakimś czasie na modlitwie podczas której był odprawiany egzorcyzm Ojciec stwierdził, że potrzebowałabym częstszej modlitwy i mam iść do jeszcze innego egzorcysty bo On nie jest w stanie spotykać się częściej niż raz na miesiąc i wtedy polecił mi Księdza Chorzępy z Bykowiny, z którym spotykaliśmy się raz w tygodniu na modlitwie.
Dziewięć miesięcy później podczas manifestacji na egzorcyzmie widziałam Maryję która podeszła do mnie i powiedziała „dość” zaraz po tym słowie odzyskałam władzę nad własnym ciałem i zostałam uwolniona.
Od tamtych chwil wiele się wydarzyło, codziennie widziałam i widzę działanie Pana Boga- to jest niesamowite. Czasami siadam sobie i mówię ze zdumieniem Panie Boże Ty naprawdę istniejesz.
Pan codziennie uczy mnie prawdy, pracuje nade mną, powoduje że zaczynam dojrzewać duchowo, ćwiczy mnie poprzez cierpienia i chwile uniesienia. Teraz wiem, że jeżeli uwolnił by mnie od razu to wiele rzeczy by się nie wydarzyło i wiem że jeszcze ich wiele musi się wydarzyć.
W tej drodze pomaga i towarzyszy mi cała rodzina, która również się nawraca i zbliża do Pana Boga. Niesamowite owoce są z tego wszystkiego. Relacje z mężem są cudowne, ja jestem spokojna już nie pamiętam kiedy wybuchłam. Mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że jestem szczęśliwa, wreszcie moje życie nabrało sensu, a to takiego, że wraz z moimi bliskimi staramy się dążyć do życia wiecznego, dążyć do świętości. Mój mąż, rodzice, moja rodzina, Egzorcyści do których chodzę, Spowiednik, Ksiądz z mojej parafii oraz wszyscy ludzie którzy się za mnie modlą bardzo mi pomagają. Za nich i za wszystkich których spotykam na mojej drodze Panu Bogu bardzo dziękuję.
Panie dziękuje Ci za wszystko.