XIX Sobór Powszechny Trydencki 1547
Sesja VI – Dekret o usprawiedlitwieniu
72 806 1541
Rozdział XIII. Dar wytrwania. – Podobnie nikt nie powinien sobie obiecywać czegoś określonego odnośnie do daru wytrwania, o którym napisano: "Kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony" [Mt 10, 22; 24, 13]. Znikąd przecież nie można go otrzymać, jeśli nie od Tego, który "mocen jest tego, kto stoi, umocnić" [Rz 14, 4], by ustawicznie stał, a upadającego podnieść. Wszyscy jednak powinni pokładać najsilniejszą nadzieję w pomocy Boga: On bowiem – chyba że sami nie skorzystają z Jego łaski – jak zaczął dzieło dobre, tak też i dokończy, "udzielając chcenia i wykonania" [Flp 2, 13; kan. 22].
Jednak ci, "którzy sądzą, że stoją – niech patrzą, aby nie upadli" [1 Kor 10,12] i "niech ze drżeniem i bojaźnią sprawują zbawienie swoje" [Flp 2,12] w pracach, w czuwaniach, w dawaniu jałmużny, w modlitwach i ofiarach, postach i czystości [2 Kor 6, 3 n]. Wiedząc bowiem, że zostali odrodzeni do nadziei chwały [1 P 1, 3] a jeszcze nie do chwały, lękać się mają walki, jaką mają staczać z ciałem, z szatanem, w której nie mogą osiągnąć zwycięstwa, chyba że, z łaską Bożą, będą posłuszni Apostołowi, który mówi: "Nie jesteśmy dłużnikami ciała, żebyśmy według ciała żyć mieli. Jeśli bowiem według ciała żyć będziecie, pomrzecie, ale jeśli duchem sprawy ciała umartwicie, żyć będziecie" [Rz 8,12].
