Obleczcie pełną zbroję Bożą, byście mogli się ostać wobec podstępnych zakusów diabła” św. Paweł
Wystrzegajcie się i powstrzymujcie się od wszelkiego zła, i wytrwajcie w dobrym aż do końca. Św. Franciszek
Pojęcie walki duchowej oparte jest o nauczanie Jezusa: Nie sądźcie, że przyszedłem pokój przynieść na ziemię. Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz. (Mt 10:34). Aby móc założyć Królestwo Boże w duszy, trzeba najpierw zburzyć królestwo Szatana. Należy wykorzenić złe nałogi, wyrzec się grzesznych przywiązań, umieć odrzucić opinię świata.
Bóg nigdy nie skłania człowieka do grzechu, a żadne pokusy nie pochodzą od Boga: Kto doznaje pokusy, niech nie mówi, że Bóg go kusi. Bóg bowiem ani nie podlega pokusie ku złemu, ani też nikogo nie kusi. (Jk 1:13, por. Syr 16:11).
Działanie diabelskie motywowane jest dwoma czynnikami: nienawiścią do Boga-Stwórcy oraz wściekłą zazdrością do ludzi. Najczęściej szatańskie oddziaływanie objawia się poprzez kuszenie. Dotyczy ono wszystkich ludzi i może nasilać się wobec tych, którzy zabiegają o doskonałość, tzn. kontemplatyków, mistyków, duchownych.
Nigdy nie zapominajmy, że Szatan został pokonany przez Jezusa na krzyżu. Ostateczne jego związanie i strącenie do piekła zapowiada Apokalipsa. Mówiąc obrazowo, Szatan jest jak pies na łańcuchu, ma bardzo ograniczone metody działania. Jednak poprzez grzech sami wchodzimy na jego teren, a nawet spuszczamy go z „łańcucha” i otwieramy mu możliwości szkodzenia sobie i innym.
Potępiany w Nowym Testamencie „świat” pojmować trzeba nie jako ziemię, dzieło Boże, fizyczną rzeczywistość, ale jako zespół obyczajów i zasad, które są sprzeczne z przesłaniem Ewangelii. „Świat” to wartości doczesne, zmysłowe, brak ducha wiary i modlitwy, nieraz bezbożność i zgorszenia.
„Jedno tylko Zdrowaś Maryjo dobrze powiedziane wstrząsa całym piekłem”! Jednak różaniec to nie „klepanie modlitw”, ale przede wszystkim kontemplacja życia Jezusa i Maryi.
Wrogość świata niejednokrotnie prowadzi do przesadnego niepokoju, by nie iść przeciwko opinii innych. Człowiek z obawy przed wykluczeniem z otoczenia, potępieniem lub odsunięciem od korzyści materialnych może przestać ufać Bogu zacząć ulegać pokusie konformizmu.
Odpust jest darowaniem wobec Boga kary doczesnej za grzechy odpuszczone już co do winy. Może go uzyskać wierny, odpowiednio przygotowany – po wypełnieniu pewnych określonych warunków – przy pomocy Kościoła, który jako służebnica odkupienia autorytatywnie rozporządza i dysponuje skarbcem zadośćuczynienia Chrystusa i Świętych. Odpustami są czynności wiernych, w wielu wypadkach łączące się z jakimś miejscem (np. kościołem) lub z rzeczą (np. różańcem).