Ksiądz Piotr Glas, choć z urodzenia jest Polakiem, pełni posługę w Anglii, a Słowo Boże głosi głównie w języku angielskim. Jego rekolekcje internetowe obejrzały już setki tysięcy Polaków! Ksiądz Piotr zachęca też do nowenny pompejańskiej. Porozmawiajmy!
Wywiad ukazał się w 16. wydaniu „Królowej Różańca Świętego„. Poniżej publikujemy jego fragmenty. Czasopismo możesz zamówić za tylko 3,90 w naszej księgarni!
Marcin oczywiście miał skłonność do życia w cieniu i pozostawania niezauważonym. To, że szukano kontaktu z nim ze względu na jego mądrość, stanowiło ciężar dla jego skromności i pokory. Miał on pewną wieloletnią znajomość z księdzem, Felicianem de Vega, któremu udało się awansować z pozycji generalnego wikariusza Limy aż na stanowisko biskupa La Paz, aż wreszcie został wyznaczony arcybiskupem miasta Meksyk. Pewnego razu, będąc posłusznym bezpośredniemu rozkazowi przełożonego, Marcin wziął udział w kolacji wydanej przez wdzięcznego arcybiskupa, któremu wcześniej tak często doradzał, a który akurat był z wizytą w Limie. Prałat z całego serca pragnął spotkać się z Marcinem i okazać mu, jak wielkim darzył go szacunkiem. Prawdopodobnie gośćmi na kolacji było też wiele ważnych osobistości, które także pragnęły ujrzeć tego skromnego dominikanina nie mniej niż sam arcybiskup.
Uwalnianie domów – sed libera nos a malo.Istnieją domy, które wydają się nawiedzone. Co może zrobić zwykły człowiek, żeby je „oczyścić”?
Jeśli spokój jakiegoś domu jest zakłócany, należy taki dom poświęcić, używając święconej wody. Najpierw powinien to zrobić duchowny, później może też właściciel domu lub ten, kto w nim mieszka albo go wynajmuje.
W literaturze i sztuce (także tej elektronicznie skomercjalizowanej i przekształconej w gry komputerowe dla dzieci i młodzieży) istnieje bardzo obszerna dziedzina dotycząca zła. Można ją podzielić umownie na dwie nierówne części.
Pierwsza niesamowicie obszerna część może być określona jako fascynacja złem i banalizacja zła, świadome zbijanie fortuny na tematyce zła i świadome przyzwyczajanie oraz oswajanie czytelnika, widza, użytkownika ze złem. Prowadzi to do skutecznego zatarcia granicy między dobrem a złem, bądź nawet odwrócenia wartości etycznych, jak np. kiedy postać wampira jest przedstawiana jako niewinna ofiara, która musi zabijać aby przetrwać, i z tego powodu bardzo cierpi. Zło przedstawia się jako dobro. Tak dryfującą pierwszą część literatury i sztuki możemy sklasyfikować jako antykulturę i cywilizację śmierci.
EUCHARYSTIA – OFIARA DOSKONAŁA
Eucharystia jest ofiarą doskonałą – godną Boga. Wszystkie przymioty Boga przejawiają się w niej przeobficie: Jego mądrość, Jego wszechmoc, Jego miłosierdzie. Eucharystia rodzi zbawienne owoce, ponieważ wszelka moc do dobrego czynu bierze początek wRanach Boga-Człowieka i w Kielichu Jego Krwi. Jest Ona godna Najwyższego Majestatu, gdyż w swej istocie skrywa Osobę samego Słowa, które wyniszczyło siebie, aby oddać swemu Ojcu chwałę godną Jego Wszechwładnej Świętości.
O PRZYBYTKU NIEŚMIERTELNOŚCI
Jaki będzie stan stworzenia i wszystkich bytów, gdy już nieodwołalnie zerwą stare okowy i rozkwitną w odpoczynku spełnionego życia? Czy ziemia nadal będzie się kręcić wokół swej osi? Czy ciała niebieskie, usunięte z zawrotną prędkością, krążyć będą, jak obecnie, po swych orbitach? Czy nadal zimny blask gwiazd widoczny będzie w kosmosie? Oto są ważne i tajemnicze pytania, na które umysł ludzki próżno szukałby odpowiedzi, gdyby światło objawienia nie przyszło mu z pomocą.
W szatańskim opętaniu Longo trwał półtora roku. W tym czasie praktykował obrzędy, które były małpowaniem sakramentów świętych, zajmował się okultyzmem, organizował seanse spirytystyczne ze znanym neapolitańskim medium, brał udział w publicznych wystąpieniach antypapieskich inicjowanych przez wolnomularstwo. Długie wyniszczające posty, diaboliczne wizje, nasilająca się depresja, doprowadziły Bartola na skraj obłędu.
Niebo obdarzyło mnie tak licznymi łaskami za przyczyną Królowej Różańca Świętego, którą czcimy w Pompejach, że nie mogłem dłużej ociągać się z obowiązkiem okazania swojej wdzięczności. Zacząłem więc pisać tę książkę z pragnieniem, aby także inni wielbili Jej cuda i podzielali moją do Niej miłość. Od kiedy miłosierna Matka okazała mi tyle łask, poświęciłem swoje życie Jej służbie i szerzeniu nabożeństwa różańcowego. Ofiarowałem 500 franków na budowę kaplicy w opustoszałych niegdyś Pompejach, by mogli w niej gromadzić się okoliczni mieszkańcy na wspólnym odmawianiu różańca. Późniejsze wydarzenia przerosły moje najśmielsze oczekiwania. Kiedy spostrzegłem, że Bóg pobłogosławił moje marne wysiłki, podjąłem myśl zbudowania Matce Bożej tronu na ziemi. Pragnąłem zbudować kościół, którego piękno i majestat przyciągałyby wiernych z innych miejsc. Nie mogłem opierać się zamierzeniom Bożym, które były poświadczone tyloma cudami. Ze wszystkich stron dochodziły do mnie ustne i pisemne świadectwa o łaskach, które dostępowali wierni za przyczyną Najświętszej Maryi Panny z Pompejów. Nie pozostało mi nic innego, jak pozwolić Opatrzności na kierowanie moimi działaniami. A co z tego wyniknęło, opisałem na kartach tej książki.
KONIEC ŚWIATA DOCZESNEGO I TAJEMNICE ŻYCIA PRZYSZŁEGO
1. O autorze
2. Fragment książki
Książkę w nowej, jednotomowej edycji w twardej oprawie można nabyć w naszej księgarni internetowej Rosemaria – kliknij
Fragment książki Philippe Madre "Uzdrowienie i egzorcyzm. Jak rozeznawać" – spis treści i recenzja tutaj.
Wokół tematów egzorcyzm, egzorcysta, opętanie istnieje wciąż wiele zamieszania. W powszechnej świadomości naszego społeczeństwa pojęcia te niejednokrotnie kojarzą się z działalnością rozmaitych uzdrowicieli, jasnowidzów, ekspertów od duchów itd. Wyobrażenia pewnej części wiernych o mianowanych w Kościele egzorcystach ukształtowane są przez literaturę o tematyce okultystycznej czy też przez osobisty kontakt z rozlicznymi operatorami magii. Chyba najbardziej charakterystyczną postawą, jaka się tu ujawnia, jest oczekiwanie od kapłana tego, aby wykonał egzorcyzm na zasadzie jakiegoś magicznego rytuału, cudownie zażegnującego dany problem. Oczywiście ta złudna nadzieja na znalezienie samoistnie działającego remedium na zło, może mieć bardziej subtelną postać, niemniej i tak chodzi tutaj o to samo: o próbę rozwiązania problemów duchowych bez duchowej przemiany, bez nawrócenia. Bardzo dobrze, że to ważne zagadnienie zostaje w tej książce syntetycznie, ale za to celnie ujęte.
O całkowitym opętaniu. Istota właściwego opętania [possessio]
Jego pierwiastki składowe. Dwa pierwiastki stanowią opętanie: obecność szatana w ciele opętanego i władza, jaką posiada nad ciałem, a za jego pośrednictwem także i nad duszą. Ten ostatni punkt wymaga wyjaśnienia. Przy opętaniu szatan nie jest złączony z ciałem tak jak dusza; jest on w stosunku do duszy zewnętrznym tylko motorem; jeśli zaś na nią działa, to przez pośrednictwo ciała, w którym mieszka. Może on działać bezpośrednio na członki ciała i kazać im wykonywać rozmaite ruchy; pośrednio zaś działa na władze duszy w miarę, jak one czynnościach swych zależne są od ciała. U opętanych rozróżnić można dwa odrębne stany: stan kryzysu i stan spokoju. Kryzys jest to jakby rodzaj gwałtownego ataku, w którym szatan objawia swą moc tyrańską, wprowadzając ciało w gorączkowe wzburzenie, objawiające się w skurczach, wybuchach wściekłości, słowach bezbożnych i bluźnierczych. Opętani, zda się, tracą wówczas wszelkie poczucie tego, co się w nich dzieje, a gdy przyjdą do siebie, nie pamiętają nic z tego, co mówili lub czynili, a raczej co szatan prze nich czynił. W pierwszej tylko chwili odczuwają napad szatański; potem zdają się tracić przytomność.
Rzeczownik „charyzmat” pochodzi od greckiego słowa charisma, które oznacza „dar darmo dany”, a wywodzi się z tego samego rdzenia, co i charis, tzn. łaska. W Nowym Testamencie rzeczownik ten nie zawsze posiada sens ściśle określony. Może oznaczać wszystkie dary Boże, dawane raz na zawsze, nieodwołalnie (Rdz 11, 29), a więc przede wszystkim dar łaski, który otrzymujemy przez Chrystusa (Rz 5, 15 n) i który zamienia się stopniowo w życie wieczne (Rz 6, 23). W Chrystusie bowiem Bóg „napełnił nas łaską” (Ef l, 6: charitoó) i „dał nam wszelki rodzaj darów” (Rz 8, 32: charizo). Ale pierwszym z owych darów jest sam Duch Święty. Rozlany w naszych sercach wprowadza do nich miłość (Rz 5, 5; por. 8, 15). Użycie techniczne słowa charisma zamyka się zasadniczo w granicach tej obecności Ducha Świętego, która jest widoczna we wszelkiego rodzaju „darach darmo danych” (l Kor 12, 1-14). Korzystanie z tych darów stwarza cały szereg problemów, które są rozpatrywane przede wszystkim w listach św. Pawła.
I. BOGACTWA BŁOGOSŁAWIEŃSTWA
Błogosławieństwo często kojarzy się z najbardziej powierzchownymi formami religii, jak np. wygłaszanie tajemniczych formułek, praktyki pozbawione sensu i podtrzymywane tym bardziej, im bardziej komuś nie dostaje wiary. Z drugiej strony, nawet żywa tradycja chrześcijańska zachowała zwyczaje biblijne najuboższe pod względem znaczenia, umieszczając najważniejsze w kategoriach łaski i dziękczynienia. Stąd ów brak jakiegokolwiek zróżnicowania, gdy chodzi o terminologię błogosławieństwa, a nawet w odniesieniu do samej rzeczywistości, którą te terminy określają.
Źródło: SŁOWNIK TEOLOGII BIBLIJNEJ, POD RED. Xaviera Leona-Doufoura, Pallottinum, Poznań 1994.